Transformacja systemu bankowego w Polsce
„Banka” - stół, przy którym dokonywano transakcji.
Tradycje polskiej bankowości to początek XIX wieku.
1928r - powstał Bank Polski - pełnił funkcję Banku Centralnego.
PKKP - Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa - 1919r
Polska Kasa Opieki S.A. - 1920r
PKO S.A. - w 1929 powstał I oddział w Paryżu.
Po II wojnie światowej rozpad banków i powstanie „monobanku” aż do roku 1989.
Prawo bankowe z 1989 r. przyspieszyło zmiany w polskim systemie bankowym, dostosowując go do reguł obowiązujących w gospodarce rynkowej i wprowadziło system dwuszczeblowy. W takim systemie bank centralny stał się bankiem emisyjnym, „bankiem banków" i centralnym bankiem państwa. Banki komercyjne stały się jednostkami świadczącymi usługi finansowe dla podmiotów gospodarczych i ludności. Od tego roku (1989) osoby prawne i osoby fizyczne miały prawo do wyboru banku. Określono też wymogi niezbędne do powołania banku, w tym wielkość niezbędnego kapitału założycielskiego, kompetencje osób z zarządu banku, wymagane dokumenty do utworzenia banku. W 1989 r. Rada Ministrów podjęła decyzję o powstaniu 9 nowych banków w największych miastach Polski, będących ośrodkami przemysłowymi, stanowiącymi źródło potencjalnych klientów. Utworzono:
Bank Gdański w Gdańsku, Bank Śląski w Katowicach,
Bank Przemysłowo-Handlowy w Krakowie,
Bank Depozytowo-Kredytowy w Lublinie,
Powszechny Bank Gospodarczy w Łodzi,
Wielkopolski Bank Kredytowy w Poznaniu,
Pomorski Bank Kredytowy w Szczecinie,
Powszechny Bank Kredytowy w Warszawie,
Bank Zachodni we Wrocławiu.
Fundusze własne tzw. banków „dziewiątki", które z założenia były państwowymi bankami komercyjnymi, pochodziły z majątku NBP.